77
erit punctum C secundùm diuisionem proportione respondentem prædi
etæ. vt scilicet sit HC ad CE, vt AD ad DG. etenim ut AD
ad DG; ita factum fuit FC ad CE. si igitur secetur linea EH se
cundùm proportionem ipsius AD ad DG; non terminabit

diuisio ad punctum C. cùm sit impossibile eandem habere
proportionem FC ad CE, quam. HC ad eandem CE. di
uisio igitur ad aliud terminabitur punctum, vt K; ita vt HK
ad KE sit, vt AD ad DG. vnde sequitur punctum K cen
trum esse grauitatis magnitudinis ex AD DG compositæ.
Non est igitur punctum C centrum magnitudinis ex AD DG compo
sitæ; hoc est ipsius AB. est autem; suppositum est enim ipsum esse. er
go ne〈que〉 punctum H centrum est grauitatis magnitudinis DG. est
igitur punctum F; quod quidem est terminus productę lineę
CF; quæ eandam habet proportionem ad lineam CE inter
centra existentem; quam habet grauitas magnitudinis AD
ad grauitatem ipsius DG. quod demonstrare oportebat.

ex præce
dentibus.

ex præce
dentibus.

SCHOLIVM.

In hac demonstratione intelligendum est etiam punctum
H esse posse extra lineam EF, ita vt EFH non sitirecta linea.
quòd si H non esset in linea EF, idem sequi absurdum adeò
perspicuum est; vt nec demonstratione egeat. Quoniam si in
telligatur H extra lineam EF; iuncta EH, & ita diuisa intel
ligatur, vt ipsius partes permutatim grauitatibus magnitudi
num AD DG respondeant; esset vti〈que〉 hoc punctum inuen
tum, quod extra lineam EF reperiretur, centrum grauitatis to